รีวิว Bewitched (2005): เมื่อแม่มดตัวจริงต้องมารับบทเป็นแม่มดในละคร

เชื่อว่าผู้หญิงหลายๆ คนตอนเด็กๆ น่าจะมีความฝันอยากเป็นแม่มด ด้วยความที่แม่มดถูกสื่อสมัยใหม่ปั้นแต่งให้ดูน่ารัก ทันสมัย มีเวทมนตร์ใช้ ไม่ได้ดูน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนแม่มดในเทพนิยายหรือนิทานเก่าๆ ที่เคยได้ยินกัน อย่างเราก็ชอบวัฒนธรรมแม่มดสมัยใหม่เหมือนกัน ถ้าใครเกิดทันรุ่นเราก็จะต้องเคยผ่านตาแม่มดน้อยโดเรมีแน่ๆ นั่นการ์ตูนเรื่องโปรดเราตอนเด็กๆ เลย

พอกลับมาที่ฝั่งภาพยนตร์ตะวันตก ทุกคนก็ต้องรู้จักแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ ที่ผสมความดาร์กเข้ามานิดหน่อย แต่ก็ยังเข้าถึงง่ายอยู่ แต่วันนี้จะขอมารีวิวถึงหนังเก่าเรื่องนึงที่เป็นการรีเมคมาจากซีรีส์ชื่อเดียวกัน ชื่อ Bewitched ซึ่งเรายังไม่เคยดูเลย แต่เห็นหน้าปกหนังแล้วรู้สึกว่าน่าจะเป็นหนังหวานๆ ที่น่ารักกุ๊กกิ๊กดี

Bewitched เล่าเรื่องของ อิซาเบล (Nicole Kidman) แม่มดที่อยากจะเป็นคนธรรมดา เธอเบื่อหน่ายกับการที่ทุกอย่างสามารถแก้ไขได้ด้วยเวทมนตร์ อยากจะลองลำบาก ลองเจอปัญหาที่แก้ไขไม่ได้ ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนคนรวยที่อยากขึ้นรถเมล์บ้าง อะไรเทือกนั้น อิซาเบลพยายามที่จะไม่ใช้เวทมนตร์แก้ปัญหา แต่สุดท้ายก็มักจะเผลอลืมตัวทุกที

อีกฟากฝั่งหนึ่ง เราจะได้รู้จักกับ แจ็ค (Will Ferrell) พระเอกหนังที่กำลังถึงคราวตกอับ เขาจึงมีแผนที่จะแสดงหนังซีรีส์รีเมคชื่อ Bewitched โดยตัวเขารับบทเป็นดาร์เรล พระเอกของเรื่องซึ่งเป็นมนุษย์ธรรมดา แจ็คต้องการให้นางเอกเป็นคนไม่มีชื่อเสียง เพื่อที่ตัวเขาจะได้เด่นกว่า วันหนึ่งแจ็คไปเจออิซาเบลโดยบังเอิญ เขารู้สึกเตะตาต้องใจวิธีการขยับจมูกไปๆ มาๆ ของอิซาเบลมาก ดูแล้วรู้สึกเป็นธรรมชาติ ตรงกับคาแรคเตอร์ตัวละคร แจ็คจึงโน้มน้าวเกลี้ยกล่อมให้อิซาเบลรับงานแสดงเป็นซาแมนธา แม่มดสาวนางเอกของเรื่อง

อิซาเบลเจอแจ็คแล้วรู้สึกว่า นี่แหละคือมนุษย์ธรรมดาที่เธออยากจะเป็น อยากจะใช้ชีวิตด้วย เธอเริ่มหลงใหลความสามัญชนของแจ็ค เลยตกลงรับงานแสดง เพราะคิดว่า แจ็คต้องการเธอจริงๆ แต่เธอไม่รู้เลยว่าจิตใจเธอกำลังจะเจอความท้าทายครั้งใหม่ ที่แม้แต่เวทมนตร์ก็แก้ไขไม่ได้

หนังเรื่องนี้เป็นแนว Romantic Comedy แบบชัดเจน มีความแฟนตาซีเล็กน้อยเพราะมีเวทมนตร์ของเหล่าพ่อมดแม่มดในเรื่องมาช่วยด้วย แต่ก็ไม่ได้หลุดโลกจนเกินไป ตัวหนังมีความกุ๊กกิ๊ก หวานแหวว พ่อแง่แม่งอน น่าจะถูกใจสาวๆ สายหนังรักหลายคน ตัวนางเอกก็มีความเป็นผู้หญิงในอุดมคติ ทั้งสวยหุ่นดีแถมมีเวทมนตร์ ดีไปหมดทุกอย่าง ขาดก็แค่สติปัญญาที่ป้ำๆ เป๋อๆ ไปบ้างตามสไตล์แม่มดที่ไม่คุ้นชินกับวิถีของมนุษย์

ว่ากันที่ตัวละครของอิซาเบล ในฐานะที่เราไม่เคยดู Bewitched เวอร์ชั่นเก่าๆ มาก่อน พอมาดูหนังเรื่องนี้ เราเกิดอาการงงๆ เล็กน้อยว่าอิซาเบลมาจากไหน ตอนต้นเรื่องเรารู้แค่ว่าเธอย้ายมาอยู่บ้านที่ลอส แองเจอลิส แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ? เมืองเวทมนตร์รึเปล่า? เราคาดเดาว่าอาจจะไม่ใช่ถิ่นมนุษย์ เพราะดูเธองงๆ มึนๆ กับการใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์มาก ทำนู่นทำนี่ไม่เป็น แม้กระทั่งตอนไปแคสต์บทหนัง เธอก็เผลอโชว์เปิ่นออกมาจนทีมงานแอบด่า ว่าง่ายๆ คือ ทักษะแบบมนุษย์ทั่วไปนั้นเธอไม่มีเลย ยังไม่นับถึงจังหวะการพูดจาที่ดูจะติดความเป็นเทพนิยายโลกสวย ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังดูหนังการ์ตูนเจ้าหญิง

อีกสิ่งที่ขาดไปของอิซาเบลคือ เหตุผลที่มารองรับความคิดของเธอที่ไม่อยากเป็นแม่มดแล้ว อยากเป็นคนธรรมดามากกว่า ตรงนี้เรารู้สึกว่าน้ำหนักยังเบาไปมาก เรายังเกิดความสงสัยอยู่ว่า ทำไมจะต้องอยากมาลำบากอะ? ชีวิตก็สุขสบายดีอยู่แล้วนี่ แถมเวลาเธอเจอปัญหา สุดท้ายก็อดใจใช้เวทมนตร์ช่วยไม่ได้ตลอดเวลา ถ้าจะบอกว่าอยากมีความรักที่ยั่งยืน ไม่ใช่ประเดี๋ยวประด๋าวเหมือนพ่อมดแม่มดที่แค่ร่ายเสน่ห์ก็ได้กัน มันก็ดูไม่ค่อนชวนอินเท่าไร เหมือนบทพยายามยัดเยียดให้เราเชื่อว่าอิซาเบลอยากเป็นคนธรรมดา ก็เชื่อไปสิ ไม่ต้องตั้งคำถาม ตรงนี้เราเลยรู้สึกไม่บายไอเดียที่นางเอกอยากเป็นมนุษย์ธรรมดาเท่าไร

เราชอบคาแรคเตอร์ฝั่งพระเอกมากกว่า แจ็คดูมีความเป็นมนุษย์หลงตัวเอง ใฝ่หาความทะเยอทะยาน บางทีก็มากเกินไปจนเราหมั่นไส้และแอบสมน้ำหน้าอยู่ในใจ แจ็คดูมี drive ที่ชัดเจนดี คือเรตติ้งตัวเองตก ก็อยากจะกอบกู้ ทำยังไง? อ้อ งั้นไปแสดงหนังประกบกับคนโนเนมละกัน มันดูแบบขี้โกงๆ ชั่วร้ายดี จะมีขัดใจก็ตอนที่โดนนางเอกด่าแล้วเริ่มสนใจนางเอกนี่ละ ขอเถอะมุกนี้ ไอ้ประเภทเริ่มปิ๊งใครเพราะเขาด่า ไม่เคยมีใครด่าแบบเขาเนี่ย มันเก่ากึกแล้ว แต่หนังมันก็เก่าแล้วจริงๆ แหละ สมัยนั้นอาจจะมองว่าใหม่ก็ได้

จริงๆ จะมาคิดมากกับหนังแนวนี้ก็กระไรอยู่ มันไม่ใช่หนังที่สร้างมาให้เราคิดวิเคราะห์มาก แค่ดูสนุกๆ บันเทิงๆ ไป ซึ่งถามว่าสนุกไหมมันก็สนุกแหละ ดูได้เพลินๆ แต่อย่างที่บอก มันก็จะมีไอ้จุดข้างต้นมากระตุกๆ ความคิดเรื่อยๆ ทีนี้ถ้าเราลองมองข้ามไป มันก็เป็นหนังรักคอมเมดี้ที่กุ๊กกิ๊กดี มีความตลกตอนนางเอกใช้เวทมนตร์แกล้งคน เหมาะที่จะดูคลายเครียดมากกว่า

จะว่าไป มีประเด็นนึงที่เราชอบ ก็ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกรึเปล่านะ ตรงที่หนังพยายามจะสื่อว่า พอเกิดความรู้สึกขึ้นมาจริงๆ เช่น อิซาเบลเกิดรักแจ็คขึ้นมาจริงๆ มันไม่มีเวทมนตร์อะไรจะเปลี่ยนใจได้ พออิซาเบลเศร้า ก็ไม่มีเวทมนตร์ที่เสกให้หยุดร้องไห้ได้ ตรงนี้แสดงให้เห็นว่าเวทมนตร์มันก็มีลิมิตเหมือนกัน สุดท้ายแล้วอารมณ์ความรู้สึกที่มาจากใจจริงก็เป็นอะไรที่บังคับกันไม่ได้ หากมีฐานที่มั่นคง มีบ่อกำเนิดที่ลึกซึ้ง อารมณ์ความรู้สึกนั้นไม่สามารถถูกถอนออกได้ง่ายๆ เพียงใช้คาถา ก็เหมือนในชีวิตจริง หากเศร้าแค่ไหน ถ้าใจมันยังเศร้าอยู่ ต่อให้มีสิ่งเร้าภายนอกแค่นั้น จิตใจก็ไม่รื้อฟื้นขึ้นมาได้ง่ายๆ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา ต้องค่อยๆ เยียวยากันไป

โดยสรุปแล้ว Bewitched ถือเป็นหนังเพื่อความบันเทิงที่แท้จริง ดูไปเรื่อยๆ ไม่ต้องคิดมาก มองผ่านจุดบกพร่องต่างๆ ไป ก็น่าจะบันเทิงกันอยู่ อย่างน้อยลีลาการแสดงของนิโคล คิดแมน กับ วิลล์ เฟอร์เรล และเวทมนตร์ป่วนๆ ทั้งหลายก็น่าจะเว่อร์วังพอให้เรารู้สึกเอ็นจอยไปกับมันได้ละ