รีวิว IT Chapter Two (2019): มันกลับมาตอกย้ำความกลัวในวัยเด็ก

ความกลัวในวัยเด็กจะทำให้เรากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง แม้ว่าเราจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม

นี่คือความรู้สึกที่เราได้รับหลังจากดู IT ภาคสองจบ การดูภาคนี้ยิ่งทำให้รู้สึกว่า IT เป็นมากกว่าหนังสยองขวัญเขย่าประสาท แต่ยังเป็นหนังที่สะท้อนให้เห็นการเปลี่ยนผ่านวัยและการเติบโตอีกด้วย

IT Chapter Two เป็นภาคต่อจาก IT ที่ออกฉายเมื่อปี 2017 ซึ่งทั้งสองนี้ก็มาจากนิยายปี 1986 ของ Stephen King สำหรับภาคนี้จะเล่าเรื่องในอีก 27 ปีถัดมา (ปี 2016) ครบรอบการกลับมาอีกครั้งของเพนนีไวส์ (Bill Skarsgård) ตัวตลกปีศาจที่อาศัยอยู่ในเมืองเดอร์รี่ รัฐเมน หลังจากถูกปราบไปเมื่อ 27 ปีก่อนโดยเหล่าแก๊งเด็กขี้แพ้ ตัวละครหลักของหนัง มาครั้งนี้เพนนีไวส์กลับมาก่อปัญหาฆ่าคนอีกครั้ง ไมค์ (Isaiah Mustafa) เด็กที่ปัจจุบันกลายเป็นตำรวจจึงเรียกทุกๆ คนกลับมาอีกครั้ง เพื่อปฏิบัติตามคำสัญญาวัยเด็กที่ว่า ถ้ามันกลับมาอีกครั้ง พวกเขาก็จะกลับมาฆ่ามัน!

หนังมีความยาวเกือบๆ 3 ชั่วโมง ตอนแรกที่เห็นตัวเลขนี่ก็สะดุ้งเหมือนกัน แต่พอไปดูจริงๆ กลับรู้สึกว่าหนังไม่น่าเบื่อเลย สามารถดูได้เพลินๆ คงเพราะฉากต่างๆ ที่หนังใส่เข้ามา มันมีความครีเอทีฟและความน่ากลัวแตกต่างกันไป ทำให้เราอยากจะเห็นว่าแต่ละฉากนั้นหนังจะเนรมิตออกมาน่ากลัวแบบไหนบ้าง ซึ่งถ้าใครหวังจะไปดูฉากตระการตาและหลอนแปลกตาก็น่าจะถูกใจ เพราะหนังจัดเต็มจริงๆ

ถึงอย่างนั้น เราก็มองว่าหนังมีฉากยืดเยอะเหมือนกัน เช่นฉากการออกตามล่าหาของของแต่ละคน นับจำนวนคนในแก๊งดูจำนวนฉากก็เท่านั้นแหละ กินเวลาไปนานอยู่ แต่ดูไปดูมา มันก็เป็นสีสันให้หนัง เพราะฉากน่ากลัวๆ ก็ปรากฏอยู่ในซีนพวกนี้ นอกจากนี้มันยังทำให้เราเข้าใจปมด้อยและอดีตของแก๊งตัวเอกมากขึ้นไปอีก

เพนนีไวส์ ปีศาจตัวตลกฟันคมก็ยังกวนตีนและก่อปัญหาไม่เปลี่ยน รอบนี้ก็ยังโหดเหมือนเดิม มีหลายๆ ฉากที่เลือดสาด แอ็ทแท็กกันแบบเห็นจะๆ สำหรับภาคนี้ก็จะมีความแหวะที่ค่อนข้างเยอะ ไม่ใช่แค่ความเลือดสาดแต่มีความสัตว์ประหลาดมากขึ้นด้วย เราจะได้เห็นซีจีตัวประหลาดแปลกๆ ที่โผล่เข้ามาระรานกลุ่มตัวเอก จะดูว่าน่ากลัวก็น่ากลัว แต่จะดูให้ตลกก็ตลกเหมือนกัน ถ้าเป็นฉากแนวสัตว์ประหลาด ก็จะไม่ได้เน้นความหลอนเท่าไร

มันเลยกลายเป็นว่า โดยรวมแล้ว IT Chapter Two ไม่ได้ “หลอน” มากมาย เน้นการทำให้คนรู้สึกหยึยๆ กับสะดุ้งตกใจมากกว่า มีฉากหลอนอยู่ไม่กี่ฉาก หนึ่งในนั้นคือฉากตอนที่เบธกลับไปที่บ้านเก่าของตัวเองแล้วไปเจอคุณยายท่าทางประหลาดๆ นั่นละ อันนั้นเราว่าหลอนใช้ได้

ทางฝั่งนักแสดง ทีมแคสติ้งหาผู้ใหญ่มาแสดงได้เข้ากันกับนักแสดงเด็กมาก แต่ละคนมีเค้าหน้าตาคล้ายๆ เดิมกันหมด และยิ่งหนังตัดสลับฉากวัยเด็กกับฉากวัยผู้ใหญ่ในบางซีน มันก็ยิ่งทำให้เราอินเหมือนได้กลับไปเจอเพื่อนวัยเด็กอีกครั้ง เป็นสิ่งที่ emotional ดีเลย อ่านเจอมาว่านักแสดงเด็กเคยให้สัมภาษณ์ละว่าอยากให้นักแสดงผู้ใหญ่คนไหนมารับบทเป็นตนเวอร์ชั่นโตแล้ว ความพีคคือ Finn Wolfhard (“ริชชี่” ตอนเด็ก) เลือก Bill Hader ส่วน Sophia Lillis (“เบฟ” ตอนเด็ก) เลือก Jessica Chastain ซึ่งในท้ายที่สุดสองนักแสดงผู้ใหญ่ก็ได้มาแสดงเป็นพวกเขาในวัยทำงานจริงๆ

อ้อ มีเซอร์ไพรส์ตรงที่ Stephen King มาเข้าร่วมฉากด้วยนะเออ เป็นเจ้าของร้านขายของเก่าแหละ

นอกจากความน่ากลัว IT Chapter Two ยังส่งสารที่สำคัญ อย่างประเด็นเรื่องความกลัวและการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ซึ่งเราชอบมาก ตัวเอกแต่ละคนแม้จะกลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่พวกเขาก็ยังกลัวเพนนีไวส์ ที่เปรียบเสมือนฝันร้ายวัยเด็กอยู่ หลายคนเลือกที่จะลืมๆ มันไป แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะมันก็จะยังตามมาหลอกหลอนทุกคนอยู่ และในเมื่อพวกเขายังกลัวอยู่ พวกเขาก็ยังไม่สามารถเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้อย่างเต็มตัว เพราะยังไม่สามารถทิ้งความกลัวในวัยเด็กไปนั่นเอง

ทางเดียวที่จะกำจัดมันไปได้ ก็คือต้องเผชิญหน้ากับมันซะ อย่างที่แก๊งเด็กขี้แพ้กล้าเผชิญหน้ากับเพนนีไวส์อีกครั้ง ซึ่งเป็นภารกิจที่ไม่ง่ายเลย แต่เมื่อก้าวข้ามผ่านมันไปได้ด้วยความกล้า พวกเขาก็ได้เติบโตขึ้น ได้ก้าวข้ามผ่านปมด้อยวัยเด็กไปได้

อีกจุดนึงที่เราชอบคือสารที่ว่า “ถ้าทำให้เขาตัวเล็กไม่ได้ ก็ต้องทำให้เขารู้สึกว่าเขาตัวเล็ก” ซึ่งตรงนี้เป็นอะไรที่สะท้อนความเป็นจริงได้ดีนะเราว่า หลายๆ ครั้งคำพูดที่คนมอบให้กันก็ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่กับตัวเอง เหมือนโดนจี้ใจดำ แม้ว่าภายนอกจะมีพละกำลัง มีอำนาจแค่ไหน แต่ถ้าโดนคำพูดทำร้ายจิตใจ ตอกย้ำปมด้อยของตัวเอง ก็มีเซได้เหมือนกัน

โดยรวมแล้ว IT Chapter Two เป็นหนังที่ครบรสกลมกล่อม มีทั้งความน่ากลัว ความตื่นเต้น ความดราม่า อ้อ ยังมีความตลกด้วย ตลกแบบถูกที่ถูกทางด้วยนะ เป็นหนังที่เสริมภาคแรกได้อย่างสมบูรณ์ ตอนจบก็ถือว่าซึ้งใช้ได้เลย