รีวิว MA (2019): แม่เปลี่ยนห้องใต้ดินเป็นแหล่งกินเหล้า กล่อมให้เมาแล้วเอามาเชือด

เราได้เห็นตัวอย่างหนังเรื่อง MA มาตั้งแต่ต้นปีแล้ว ตั้งตารอคอยดูเลยละเพราะเนื้อเรื่องน่าสนใจมาก แถมยังมีนักแสดงหญิงระดับรางวัลออสการ์ที่เราคุ้นหน้าคุ้นตาอย่าง Octavia Spencer ที่มาในบทบาทใหม่อย่างมนุษย์ป้าโรคจิตด้วย คือโดยปกติแล้วเราไม่เคยเห็นนางในบทบาทหรือหนังแบบนี้ไง ผลงานที่ผ่านมาก็อย่างเช่น The Shape of Water , The Help, Hidden Figures ไรพวกนี้ ซึ่งสำหรับ MA นี่ฉีกมากๆ

*มีสปอยล์บางส่วน*

MA เล่าเรื่องของเด็กวัยรุ่นไฮสคูลกลุ่มหนึ่ง มีนางเอกคือแม็กกี้ (Diana Silvers) เด็กสาวที่เพิ่งย้ายกลับมาที่เมืองบ้านเกิดอย่างโอไฮโอพร้อมเอริก้า (Juliette Lewis) แม่ของเธอ ตอนแรกเธอก็กลัวไม่มีเพื่อนคบ จนกระทั่งไปพบกับเด็กกลุ่มหนึ่ง มีเฮลีย์ (McKaley Miller) เด็กสาวสุดเฮ้วที่เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อปีที่แล้ว ดาร์เรล (Dante Brown) เด็กหนุ่มผิวสี แชส (Gianni Paolo) เด็กหนุ่มสุดกวน และสุดท้ายคือแอนดี้ (Corey Fogelmanis) เด็กหนุ่มหน้าใสที่มาปิ๊งปั๊งกับแม็กกี้ในที่สุด พวกเขาชวนเธอไปกินเหล้ากัน ด้วยความที่อยากเข้าก๊วนด้วย แม็กกี้ก็ยอมไป

แต่ก่อนจะไป แน่นอนว่าต้องมีเหล้า แต่เด็กไฮสคูลคงไม่สามารถเข้าไปซื้อได้แน่ๆ เพื่อนๆ จึงใช้ให้แม็กกี้ไปขอให้ผู้ใหญ่ที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าร้านค้าช่วยซื้อให้ หวยก็มาออกที่ซูแอน (Octavia Spencer) หญิงสาวผิวสีที่จูงหมามาเดินเล่นพอดี ซูแอนยอมซื้อเหล้าให้พวกเขาแล้วบอกให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แต่ต่อมาซูแอนก็ยังซื้อเหล้าให้พวกเขาแถมยังชวนให้ไปปาร์ตี้ที่ห้องใต้ดินบ้านเธออีก

ตอนแรกเด็กๆ ก็ไม่ไว้ใจ แต่สุดท้ายก็ยอมไปแฮงก์เอ้าท์ ซูแอนมีกฏสำคัญคือห้ามไม่ให้พวกเขาขึ้นไปข้างบน ต้องอยู่แค่ห้องใต้ถุนนี้ ซึ่งแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับปาร์ตี้ ไม่นานนักใต้ถุนบ้านของซูแอนก็กลายเป็นแหล่งแฮงก์เอ้าท์ที่วัยรุ่นหลายๆ คนแวะเวียนมาจัดปาร์ตี้เมามายกัน และซูแอนก็ป๊อปปูล่าร์ในหมู่เด็กเที่ยว พวกเขาเรียกซูแอนว่า “มา” ซึ่งเป็นศัพท์แสลงสั้นๆ แทนคำว่าขุ่นแม่นั่นแหละ

ทว่าเรื่องราวเริ่มมีลับลมคมใน เมื่อเกิดเหตุการณ์น่าสงสัยขึ้นหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเสียงประหลาดที่ดังตึงตังมาจากบนบ้านของซูแอน การที่ซูแอนมาคอยตามตื๊อให้พวกเขาไปปาร์ตี้บ้านเธอไม่เว้นวัน การที่เครื่องประดับของพวกเขาหายไปในงานปาร์ตี้แล้วมาค้นพบว่าซูแอนขโมยไป ฯลฯ และที่พีคสุดคือซูแอนเป็นเพื่อนของพ่อแม่กลุ่มเด็กวัยรุ่นนี่แหละ ซึ่งหนังก็จะพาเราย้อนอดีตกลับไปดูแวบๆ ว่า ซูแอนในสมัยยังเป็นวัยรุ่นต้องเจออะไรบ้าง โดนทรีตยังไง และนี่ก็คือต้นตอของเรื่องราวน่ากลัวทั้งหมด

หนังมีความยาว 100 นาทีตามมาตรฐานหนังประเภทนี้ ซึ่งสำหรับเราแล้วก็เป็นร้อยนาทีที่น่าติดตามตลอด ไม่มีฉากไหนชวนง่วง ทุกๆ อย่างในหนังล้วนดูมีลับลมคมใน ดูไม่ชอบมาพากลไปซะหมด ตั้งแต่ซูแอนปรากฏตัว ก็ไม่มีตอนไหนที่เราไว้ใจเธอเลย ด้วยพฤติกรรมแต่ละอย่างมันดูแปลกไปซะหมด เหมือนป้าโรคจิตขี้เหงาอยากหาเพื่อน และลึกๆ ก็เก็บงำปมความลับดำมืดบางอย่างไว้อยู่ รอวันที่จะระเบิดออกมา

ต้นกำเนิดของหนังเรื่อง MA นั้นมาจากความปรารถนาของ Tate Taylor ที่อยากจะสร้างอะไรสักอย่างที่ “fucked up” (อยากจะบอกว่าพี่ทำสำเร็จจริงๆ) สิ่งนี้ควบรวมกับการสนทนาระหว่างเขากับ Octavia Spencer ที่เธอบอกเขาว่าเธอเบื่อที่จะรับบทเดิมซ้ำๆ ซากๆ แล้ว แถมยังไม่เคยได้เล่นเป็นตัวเอกเลย เมื่อโปรดิวเซอร์อย่าง Jason Blum แห่ง Blumhouse นำสคริปต์หนังเรื่อง MA มาให้เขาดู เทย์เลอร์ก็นึกถึง สเปนเซอร์ขึ้นมาทันที แม้ว่าในบทหนังดั้งเดิมนั้น MA จะเป็นหญิงผิวขาวก็ตาม

ไม่รอช้าเทย์เลอร์ก็โทรหาสเปนเซอร์ทันที แล้วถามว่า “สนใจจะเล่นหนังสยองขวัญไหม” คำถามแรกที่สเปนเซอร์ถามกลับคือ “ฉันต้องเล่นเป็นคนผิวดำที่ตายคนแรกรึเปล่า?” เทย์เลอร์ก็ตอบไปว่า “เปล่า คุณจะได้ฆ่าคน” เท่านั้นแหละ สเปนเซอร์ก็เข้าร่วมโปรเจ็กต์ด้วยทันทีทั้งที่ยังไม่ได้อ่านสคริปต์ด้วยซ้ำ

การแสดงของ Octavia Spencer ในบทบาทซูแอนเป็นอะไรที่เยี่ยมยอดมาก บทบาทของนางกลบทุกตัวละครไปเลย เราชอบการใช้สายตาของซูแอน มองมาแต่ละทีขนลุกซู่แทนตัวละครคนอื่นๆ ที่เธอสบตาตลอด ลักษณะท่าทางและการใช้น้ำเสียงก็ชวนให้รู้สึกจิตๆ ชะมัด ถึงอย่างนั้น กว่าป้าแกจะปล่อยของเต็มที่ก็ช่วงท้ายๆ ของหนังนี่แหละ ที่เล่นฉากซาดิสต์กันแบบเลือดสาด แต่ละวิธีก็ช่างครีเอทมาได้ มีความสร้างสรรค์แบบโรคจิตอยู่ แต่ก็ไม่ถึงขนาดปิดตาดูไม่ได้ ดังนั้นถ้าใครหวังจะไปดูฉากโหด ก็คงต้องอดใจรอตอนท้ายกันหน่อย

ตอนแรกนั้น ทาง Tate Taylor และ Jason Blum เผยว่าตัวละครซูแอนนั้นแทบไม่มีปมเบื้องหลังการกระทำใดๆ ทั้งสิ้น คือมันวิปลาสของมันแบบนั้นอะ ซึ่งพวกเขาไม่ชอบเลย มองว่ามันไม่สมจริง พวกเขาจึงช่วยกันสร้างปูมหลังของตัวละครเพื่อมาสนับสนุนความจิตพิลึกของซูแอนสักหน่อย

ปมของซูแอนนั้น หลายคนน่าจะเดาได้ไม่ยาก ว่าเป็นเรื่องของการข่มเหงรังแก ถือว่าไม่ใช่ประเด็นใหม่ สำหรับเรื่องนี้ ซูแอนก็โดนแกล้งตั้งแต่เด็ก ทำให้ต้องอับอายขายขี้หน้า เพียงเพราะนางเป็นเด็กผิวสีท่าทางเฉิ่มๆ เชยๆ น่าแกล้ง เราดูแล้วยังรู้สึกโมโหแทนนาง แล้วก็ไม่น่าแปลกใจที่นางจะเก็บความแค้นมาตลอด อีกจุดหนึ่งที่น่าจะคอยสะกิดต่อมเกรี้ยวกราดของนางอยู่เรื่อยๆ ก็คือแม้กระทั่งในปัจจุบันที่นางมีการมีงาน นางก็ยังโดนหัวหน้างานโขกสับ ด่าทอ และไม่มองว่านางเป็นมนุษย์คนหนึ่ง พวกเด็กวัยรุ่นก็มองนางเหมือนเป็นแค่ผู้ให้พึ่งพิงแหล่งเที่ยวเท่านั้น ทุกๆ อย่างมันสุมกันจนสุดท้ายนางก็ระเบิดออกมาเป็นพฤติกรรมวายป่วงชวนสยอง

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ บางจุดเราก็ยังรู้สึกว่าซูแอนเล่นใหญ่เกินเบอร์ ถึงขั้นลามมายังเด็กๆ วัยรุ่นที่ในสายตาเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าแกล้งอะไรนางไว้สักหน่อย อาจจะมีปากเสียใส่บ้างแต่ก็ไม่น่าถึงขั้นลงไม้ลงมือ แต่นี่ก็คงเป็นผลอีกอย่างของความแค้นที่ทับซ้อนกันมาละมั้ง ทำให้สุดท้ายนางก็หัวร้อนใส่ทุกคน ไม่ว่าคนคนนั้นจะเคยทำหรือไม่เคยทำอะไรไว้กับนางก็ตาม

ตอนสุดท้าย มีความจบง่ายไปนิดนึง แบบเกือบจะพีคละ แต่ดันจบซะก่อน อะไม่เป็นไร ภาพรวมก็ถือว่าลุ้นดี เรียกได้ว่าเป็นอีกหนึ่งหนังที่น่าไปดูสำหรับใครที่ชอบแนวทริลเลอร์โรคจิตๆ สไตล์ Blumhouse นี้

ข้อมูลอ้างอิงบางส่วนจาก
https://www.indiewire.com/2019/05/ma-octavia-spencer-pitch-black-person-killed-first-1202145955/