รีวิว คดีฆาตกรรมในบ้านสิบเหลี่ยม (1987): พล็อตสุดคลาสสิก แต่อ่านแล้วก็ยังติดหนึบ

หากให้พูดชื่อนิยายสืบสวนฆาตกรรมขึ้นหิ้งสักเรื่องนึง เชื่อว่าต้องมี And Then There Were None ของ Agatha Christie ติดโผมาด้วยแน่ ๆ กับพล็อต Whodunit ที่ว่าด้วยพล็อต “ฆาตกรคือใคร”

ซึ่งนิยายเรื่องดังกล่าวก็ได้เป็นแรงบันดาลใจให้กับผลงานรุ่นต่อ ๆ มาอีกหลายชิ้น รวมถึง “คดีฆาตกรรมในบ้านสิบเหลี่ยม” ของ อ. อายาสึจิ ยูกิโตะ ซึ่งพล็อตเรื่องและโลเคชันของนิยายแทบจะถอดแบบต้นฉบับมาเลย

แม้พล็อตแนวนี้จะดูซ้ำซาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็น่าอ่านทุกครั้ง และสนุกทุกครั้งด้วย สำหรับเรื่องนี้ก็เช่นกันที่แทบจะวางไม่ลง อยากรู้จะแย่ว่าใครเป็นฆาตกร ก่อนจะเฉลยได้แบบว้าวอึ้งทึ่ง

เรื่องย่อ

นักศึกษาชมรมนิยายสืบสวน 7 คน เดินทางไปค้างแรมที่เกาะสึโนชิมะ เกาะร้างซึ่งเคยเกิดเหตุคดีฆาตกรรมเมื่อ 6 เดือนก่อน ด้วยมุ่งหวังหาแรงบันดาลใจในการเขียนต้นฉบับวารสารใหม่ (วอนหาเรื่องจริง ๆ พวกแก) ทว่าเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อนักศึกษาทยอยถูกฆาตกรรมไปทีละคน ๆ คนที่เหลือจึงต้องพยายามหาตัวฆาตกรและคอยป้องกันเหตุร้าย ต้องสืบว่าฆาตกรเป็นคนในหรือนอกเกาะ หรือว่าเหตุการณ์นี้จะเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมบนเกาะในอดีต?

ภาพรวมหนังสือ

“คดีฆาตกรรมในบ้านสิบเหลี่ยม” เป็นหนังสือขนาดไม่หนาไม่บาง ความยาวเกือบ ๆ 300 หน้า ในช่วงแรกของหนังสือนั้นจะเป็นการปูพื้นตัวละคร ทริปการไปเกาะร้าง และชมรมนิยายสืบสวน เลยยังไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเท่าไร แต่ก็ไม่ถึงกับน่าเบื่อจนหลับ

จนกระทั่งผ่านไป 25% ของหนังสือนั่นละ ที่ฆาตกรเริ่มออกตัวแรงขึ้นบนเกาะด้วยการหงายการ์ด “ฆาตกร” “นักสืบ” “เหยื่อ” เราถึงจะเริ่มรู้สึกว่าเรื่องราวเข้มข้นน่าติดตามมากขึ้น คงเพราะด้วยโลเคชันแบบปิดตาย ตัวละครที่มีอยู่จำกัด ทำให้ลุ้นว่าใครจะไปก่อนไปหลัง และจะตายกันด้วยท่าไหน

หนังสือมีกิมมิคเก๋ ๆ ในการเล่าเรื่องด้วย นั่นคือ เนื้อหาไม่ได้มีแค่การบรรยายเรื่องที่เกิดขึ้นบนเกาะ แต่ยังมีอีกพาร์ทที่เล่าถึงคนอีกกลุ่มนึงที่ไม่ได้อยู่บนเกาะ แต่คอยช่วยสืบปริศนาเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมในอดีต โดยหวังว่ามันจะเป็นตัวเชื่อมมายังเหตุร้ายที่อาจเกิดขึ้นบนเกาะ

ซึ่งการเล่าเรื่องแบบนี้ ตอนแรกคิดว่า ก็แค่อีกลูกเล่นนึงเก๋ ๆ แหละ แต่พออ่านจบแล้วถึงค่อยรู้ว่า นี่คือกลเม็ดเด็ดของนิยายนี่หว่าา

ในฝั่งของการบรรยาย ผู้เขียนเล่าเรื่องแบบเรียบง่ายไม่พรรณณาอะไรมากมาย เน้นบทสนทนาถกเถียงกันมากกว่า การบรรยายฉากฆาตกรรมก็ไม่ได้ยี้แหวะ สำหรับเราเลยค่อนข้างอ่านได้ไหลลื่นไม่ได้มีพาร์ทไหนยืดเยื้อหรือน่าเบื่อ

ตัวละครเรื่องนี้ค่อนข้างเยอะ แค่กลุ่มที่ไปเกาะก็ 7 คนแล้ว ยังไม่นับแก๊งที่อยู่นอกเกาะอีก ช่วงแรกเลยจำบางคนใน 7 คนไม่ค่อยได้เท่าไรว่าใครเป็นใคร

เมื่อบ้านสิบเหลี่ยมมาเจอคนเหลี่ยมจัด

โลเคชันของเรื่องนี้ไม่พูดถึงคงไม่ได้ กับบ้านสิบเหลี่ยมที่แสนจะดูประหลาดพิลึกกึกกือ และช่วยชูบรรยากาศให้มีความพิศวงมากขึ้น

ตัวบ้านสิบเหลี่ยมเองนั้น แค่รูปทรงก็ดูพิสดารแล้ว แต่เมื่ออ่านไปเรื่อย ๆ เราก็จะพบว่าความพิสดารมันไม่ได้หยุดแค่นี้ ยังมีส่วนลับอื่น ๆ ซ่อนอยู่

แต่ถึงบ้านสิบเหลี่ยมและเกาะร้างจะดูน่าระแวงแค่ไหน สุดท้ายแล้วคนที่ทำให้บ้านหลังนี้น่ากลัวที่สุดก็คือฆาตกรเหลี่ยมจัด ที่รู้ทุกซอกทุกมุมทะลุปรุโปร่ง และใช้งานมันได้อย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด กลายเป็นวัตถุดิบชั้นดีในการให้ฆาตกรหยิบใช้เป็นเครื่องมือในแผนสังหารคน

การเฉลยปม

เรื่องนี้ก็อย่างที่คาดจริง ๆ คือกว่าจะรู้ตัวฆาตกรก็นู่นนน ท้าย ๆ เล่มเลย ห้ามเผลอพลิกไปอ่านเด็ดขาดไม่งั้นอรรถรสหายเกลี้ยงแน่นอน

ซึ่งการเฉลยฆาตกรก็ทำได้แบบนิ่ง ๆ มินิมัลแต่ว้าวมาก ถึงกับต้องพลิกย้อนหน้าหนังสือกลับไปอ่านบทก่อน ๆ ว่าห๊ะ ใช่เหรอ จริงเหรอ

ส่วนตัวเราว่าฆาตกรอาจจะเดาไม่ยากว่าเป็นใคร (เราก็มีเดาไว้และถูกด้วย) แต่ความยากคือ การเดาเหตุจูงใจและแผนการฆ่า ซึ่งมาเฉลยเอาตอนท้ายทีเดียว ระหว่างทางไม่ได้มีใบ้ไว้ (หรือมีใบ้แต่เราปะติดปะต่อไม่ได้เอง)

โดยสรุป

“คดีฆาตกรรมในบ้านสิบเหลี่ยม” เป็นอีกเล่มที่แนะนำสำหรับคอนิยายสืบสวน แม้พล็อตจะไม่ได้แปลกใหม่ แต่ก็ยังคงสนุกในการตามหาฆาตกรอยู่ดี ผู้เขียนมีการหลอกไปหลอกมาให้ไขว้เขวอยู่พอสมควร นับถือเลย 555

ได้ยินว่าเรื่องนี้มีการดัดแปลงไปเป็นเวอร์ชั่นมังงะกับซีรีส์ด้วย ถ้ามีโอกาสคิดว่าจะลองหามาดูเหมือนกันค่ะ

สุดท้ายแล้ว ขอสปอยล์เนื้อเรื่องเก็บไว้

จะพาดขาวไว้ถ้าใครอยากอ่านพาดดำเอานะคะ

.

.

.

.

เริ่ม

• ฆาตกรคือแวน หรือก็คือโมริซุนั่นแหละ เป็นคนคนเดียวกัน เฉลยถึงตรงนี้ก็อึ้งทึ่งมาก ปรบมือเลย หลอกแนบเนียนสุด ๆ
• เนื่องด้วยเพราะแวนคือชื่อบนเกาะ ส่วนโมริซุคือชื่อบนดิน หนังสือมีการตัดสลับฉากบรรยายใช้คนละชื่อ เลยทำให้รู้สึกเหมือนเป็นคนละคนกัน
• เหตุจูงใจในการฆ่าคือ เพราะโมริซุเคยเป็นแฟนกับชิโอริ เด็กสาวร่างกายอ่อนแอที่ถูกสมาชิกชมรมนิยายสืบสวนรุมเร้าให้ดื่มแอลกอฮอล์เกินขนาดจนเสียชีวิต โมริซุเลยแค้นคนกลุ่มนี้และคิดจะพิพากษาด้วยการฆาตกรรม
• โมริซุใช้วิธีขับเรือข้ามไปข้ามมาระหว่างแผ่นดินกับเกาะ ตอนกลางวันเน้นอยู่บนเกาะ ตอนกลางคืนกลับมาแผ่นดิน ตบตาให้คนบนเกาะคิดว่าแวนอยู่บนเกาะตลอด และให้คนบนดินคิดว่าโมริซุไม่ได้ไปเกาะด้วย
• ตรงนี้คือนับถือใจพี่แกมาก คนอะไรทุ่มเทจังวะ อ่านแล้วยังเหนื่อยแทน
• สมาชิกชมรมนิยายสืบสวนอีก 6 คนตายหมด
• ชิโอริที่ตอนแรกคิดกันว่าเป็นลูกของเซอิจิ ความจริงเป็นลูกของโคจิโร น้องชายของเซอิจิ ที่คบชู้กับภรรยาของเซอิจิ
• เซอิจิคลางแคลงใจเรื่องที่ทั้งคู่เป็นชู้กัน แค่สงสัยเฉย ๆ และยังคิดในแง่ดีว่าชิโอริอาจเป็นลูกตัวเอง แต่พอชิโอริตาย ก็เหมือนฟิวส์ขาด ไม่มีเหตุผลอะไรให้คงทนอยู่ต่อ จึงสติแตกฆ่าเมีย ฆ่าคนใช้ ฆ่าคนสวน และฆ่าตัวตายตามไป
• ตอนจบ โมริซุยอมรับผิด ผ่านการส่งข้อความสารภาพผิดในขวดแก้วให้ชิมาดะ ชายหนุ่มที่ร่วมก๊วนนักสืบกับตน

จบ